Όταν ακούμε Πάσχα, συνήθως σκεφτόμαστε τις εκκλησιαστικές λειτουργίες, το αρνί, τα βαμμένα αυγά, αλλά και ένα ζώο που έχει γίνει σύμβολό του. Τον λαγό. Οι παραδόσεις της γιορτής, είναι συνήθως έναν μείγμα διαφορετικών πολιτισμών, οι οποίες κατάφεραν να επιζήσουν και να επικρατήσουν στον χρόνο. Το ίδιο είναι και ο πασχαλινός λαγός.
Στα αρχαία χρόνια, τα αυγά αλλά και τα κουνέλια ήταν σύμβολα γονιμότητας. Με τον ερχομό της άνοιξης και την αναγέννηση της φύσης, μετά από ένα σκληρό χειμώνα, η ανάγκη για την συμβολοποίηση αυτής της γέννησης ήταν μεγάλη, με τους μετανάστες που πήγαν στις ΗΠΑ να μεταφέρουν εκεί πολλές από τις παραδόσεις τους.
Οι ολλανδοί ήταν από τους πρώτους που πέρασαν τον Ατλαντικό. Από τις δικές τους ιστορίες λοιπόν προέρχεται ο πασχαλινός λαγός. Όπως και στην ιστορία του Άγιου Βασίλη τα Χριστούγεννα, ο λαγός έρχεται κι αυτός κατά την διάρκεια της νύχτας και αφήνει τα δώρα του Πάσχα στα παιδιά. Ακόμα και σήμερα, το βράδυ κάποιοι αφήνουν ένα καρότο εκείνο το βράδυ για τον λαγό, όπως αφήνουν ένα ποτήρι γάλα και λίγα μπισκότα για τον Άγιο Βασίλη.
Στην Αυστραλία πάλι, η εισαγωγή κουνελιών που δεν υπήρχαν στην χώρα, προκάλεσε μια μεγάλη καταστροφή στην χλωρίδα της περιοχής. Οι Αυστραλοί προσπαθούν αν αντικαταστήσουν τον λαγό με το ντόπιο μαρσιποφόρο ζώο Bilby.
Μια άλλη πάλι ιστορία, συνδέει τον λαγό του Πάσχα με έναν αρχαίο ειδωλολατρικό θρύλο. Η θεά Εστία, σύμφωνα με τον μύθο, βρήκε ένα τραυματισμένο πουλί στο δάσος έναν χειμώνα. Για να το βοηθήσει να επιβιώσει από το κρύο, το μετέτρεψε σε κουνέλι, ωστόσο η μετατροπή δεν ήταν ολοκληρωμένη με το κουνέλι να συνεχίζει να γεννά αυγά. Για να την ευχαριστήσει που του έσωσε την ζωή, χάριζε στην θεά κάθε άνοιξη διακοσμημένα αυγά.
Βέβαια, δεν υπάρχουν αναφορές γι’ αυτόν τον μύθο πριν το 1900, οπότε παραμένει αμφίβολο αν αποτελεί μέρος της αρχαίας παράδοσης. Ίσως όμως να αποτελεί έναν θρύλο που πέρασε προφορικά από γενιά σε γενιά, όπως άλλωστε πολλές παραδόσεις που το ξεκίνημα τους έχει χαθεί στα βάθη του παρελθόντος.
